කිරිකෝඩු සිනහවක් මට හෙළන
මුවේ ඇත මුදු පෙමක අඩුවැඩිය
වැහි කෝඩ අතර වුව හිනැහෙන්න
හිතේ ඇති පෙම් කැකුළ හැඩිදැඩි ය
අකල් නියඟයක් මැද දුක් විඳින
ඉපල් වුණු හදවතකි ඉකි බිදින
ළපල්ලක් සේ සෙනෙහෙ දළු ලන්න
ඇසිල්ලක් නෙත් කැළුම් මට දෙන්න
නොතිර වූ සසර වෙත බැඳ තබන
සුසර සත්සරකි ලොව පෙම නමින
විසිරි හිරිපොද අහුර නුඹ සොඳුර
කතර මඟ අතරමඟ ගිම් නිවන
@ධරණී..
No comments:
Post a Comment