එලිෆන්ට් ෆෝලන් ටෑන්ක් ඛේදවාචකය

බේකර් වීදියේ මගේ හිතමිත්‍ර හෝම්ස්ගේ නිවසට යාමට මා අදහස් කළේ ඔහු සමඟ උණු කෝපි කෝප්ප කිහිපයක් සමඟ ඉස්තරම් ඉතාලි පීසා රසවිඳින යටි අරමුණෙනි. මේරි එස් පී ඕ රාජකාරි සඳහා අනියුක්ත කර තිබීම නිසා මට උදෑසන ආහාරය ද අහිමි විය.

උදෑසන ම ඡන්ද පොළට ගොස් හරි පක්ෂය ඉදිරියේ කතිරය ලකුණු කළ හෙයින් අපර භාගයේ හෝම්ස් සමඟ මැතිවරණ ප්‍රතිඵල නැරඹීම මගේ සැලසුම විය. මා ඔහුගේ කාමරයට පිවිසෙන විට හෝම්ස්ගේ බිලී නමැති සේවක ළමයා මා වෙනුවෙන් දොර විවර කළේය.

සුබ සන්ධ්‍යාවක් මගේ මිත්‍රයා. අද හදිස්සි ලෙඩෙක් ආවොත් අර්නස්ට්රූදර්ට බලන්න කියල නේද ඔබ ඔය ආවේ?

හෝම්ස් මා දුටු විගස දඟකාර සිනාවක් පාමින් කීවේය. මගේ මුහුණේ වූ විමතිට පත් ලකුණු ඔහුගේ සිනාවට හේතු වූ බව මම දනිමි.

"ඔය තරම් පුදුමයෙන් මා දිහා බලන්න එපා වොට්සන්. එදා ලංකාව මැච් එක දිනුව නිසා හාට් ඇටෑක් ලෙඩ්ඩු කී දෙනෙක්ට ප්‍රතිකාර කරන්න සිද්ධ වුණා ද? එදා ඉදන් ඔබ ගොඩක් පරිස්සම් කියල මං දන්නව."

මම හිස සලා සුපුරුදු අසුනට බර වුණෙමි. ඒ සමඟ ම කිසිවෙකු වේගයෙන් තරප්පු පෙළ නැඟ එන හඬ ඇසිණි.

"ලෙස්ට්‍රේඩ් මොකක් හරි ලොකු කලබලේකින්" හෝම්ස් එසේ කියනවාත් සමඟ ම ලෙස්ට්‍රේඩ් අපගේ විසිත්ත කාමරයට කඩා වැදුණේය.

" වොට්සන් මහත්මයා ! මේරි මෝස්ටන් මහත්මියට හොඳට ම අසනීපයි. අපි මේ දැන් ඇයව එලිෆන්ට් ෆෝලන් ටෑන්ක් රෝහලට ඇතුළත් කළා."

" දෙයියෝ සාක්කි හෝම්ස් දැන් අපි මොකද කරන්නෙ?"

මම භීතියෙන් මගේ මිත්‍රයා දෙස බැලුවෙමි.

ඇඟිලි තුඩු එකිනෙක ළං කරගෙන් මිලි තප්පරයක් පමණ කල්පනාවේ ගැලී හුන් හෝම්ස් අනතුරුව කටහඬ අවදි කළේය.

" මේරි මහත්මිය වෙනුවට එතන එස් පී ඕ රාජකාරි වලට කාව ද දැම්මේ?"

" කවුරුත් මේ හදිස්සියෙ හොයාගන්න විදිහක් නෑ. ජේ. පී ඕත් අමු ස්ටෝන් ඊල් කෙනෙක්" ලෙස්ට්‍රේඩ් කම්පාවෙන් පිළිතුරු දුන්නේය.

"එහෙමනම් මම යන්නද ඒ ඡන්ද පොළට?" මම ඇසුවෙමි.

" අහක යන කලු මාම්බල කබාය අස්සට දා ගන්නෙ නැතුව ඉන්න වොට්සන්. ඕව දණිස්සෙන් පහළට නෙවෙයි ඔලුවටම වෙඩි කන්න වෙන වැඩ. ඔයා රජයේ නිලධාරියෙක් නෙවෙයිනෙ. පෞද්ගලික චිකිත්සාගාරයක් පවත්වාගෙන යන වෛද්‍යවරයෙක්"

" මම යනව ලෙස්ට්‍රේඩ් එක්ක ඡන්ද පොළට. මේ වෙලාවෙ වෙන කරන්න දෙයක් නැහැ. මගේ බිරිඳ වෙනුවෙන් මම ඒක කළ යුතුයි" මම බෙරිහන් දුන්නෙමි.

" එහෙනම් මේරි ඉන්න රෝහලට යන්න. ඡන්ද පොළට යන්නෙ මොකටද"?

"මේක තීරණාත්මක ඡන්දයක්. ඒක අවුල් වෙන්න දෙන්න බෑ"

" ඕනෙ එකක් කරගනින්" හෝම්ස් අසුනෙන් නැගිට කාමරයට ගොස් වයලීනය වාදනය කිරීමට පටන් ගත්තේය.

සුදු අශ්වයෙකු සහිත පොලිස් කරත්තයක නැඟුණු මම ලෙස්ට්‍රේඩ් සමඟ අධිවේගී මාර්ගය හරහා නෝෆොක් පළාතේ පිහිටි එලිෆන්ට් ෆෝලන් ටෑන්ක් ඡන්ද පොළට ළඟා වන විට මධ්‍යහ්නය එළඹී තිබිණි.

හෝම්ස්ගේ අවවාදය නොපිළිගැනීමෙන් මා කළේ අනුවණකමක් බව වැටහීමට වැඩි වෙලා ගත නොවීය. එස් පී ඕ මේසය අසළ වූ ආකෘති පත්‍ර නෙත ගැටෙනවාත් සමඟ මගේ දෙනෙත් අඳුරු විය.ඉන්පසු සිදු වූ කිසිවක් මට හරි හැටි මතක නැත.

සිහිය එන විට හෝම්ස් මා ළඟ වැට් 69 බෝතලයක් අතැතිව දණ ගසා ගෙන සිටියේය.

"හෝම්ස් අර ජර්නල් .. පී වී. ...පී එස්..ඩබ්ලිව්.."

" බය වෙන්න එපා මගේ ආදරණීය වොට්සන් ඒ සේරම මම පිරෙව්වා. හැබැයි ෆෝම් ටික පුරවන්නම පැය හතරක් ගියා. ජේ පී ඕ මහත්තයව යැව්වා බඩු රිටන් කරන්න.ඒ ආර් ඕ මහත්තය මේ දැන් ගියෙ. දැන් ක්‍රීම් ක්‍රැකර් එක්ක හැපී කව් චීස් කෑල්ලක් කාල පොඩ්ඩක් නිදා ගන්න."

සමාප්තයි!

©ධරණී උපේකා වීරසේකර

ඉහත කිසිවෙකුත් නොවේ

කාර්යාලයේ උස් වීදුරු කවුළුවෙන් පහත බැලු ඇයට ගේට්ටුව ඉදිරිපිට උද්ඝෝෂණයෙහි නිරත වන ජනකාය පැහැදිලිව නෙත ගැටිණි. චණ්ඩ අයුරින් හැසිරුණු උද්ඝෝෂකයන් පාලනය කර ගැනීමට පොලිස් නිලධාරීන්ට ද මහත් පරිශ්‍රමයක් දැරීමට සිදුවිය.

ඉන්දීය පරිපාලන සේවයේ ජ්‍යෙෂ්ඨ  නිලධාරීනියක වු අර්චනා කපුර්ගේ සවනත  වැකුණේ මේ මහා ඝෝෂාවයි.

“ප්‍රතාප් ! මොකද්ද මේ කලබලේ” හතිදමමින් තරප්පු පෙළ  නැග ආ මහලු ලිපිකරුවා දුටු අර්චනා ඇසුවා ය.

“මිනිස්සු ඡන්ද ක්‍රමයේ වෙනසක් ඉල්ලනවා  එයාලගේ නියෝජිතයෙකුට මැඩම්ව මුණ ගැහෙන්න ඕනැලු”.

පළපුරුදු සිවිල් නිලධාරිනියක වූ අර්චනාට මෙවැනි විරෝධතා සහ උද්ඝෝෂණ ඉතා හුරුපුරුදුය. වෙනසක් වෙනුවෙන් අරගල කරන්නන් වෙත කුඩා කල පටන්ම ඇය ආකර්ෂණය වී සිටියාය.

“හරි ඉතින් ඉන්න, මම යන්නම් අපි එතැනට ගිහින් කතා කරමු ”

 “එපා එපා මැඩම් ඔය මිනිස්සු කවුද කියලා අපි දන්නේ නෑනේ මැඩම්ට අනතුරක් කරන්නත් පුළුවන්” ලිපිකරුවාගේ මුහුණින් දිස් වුයේ භීතියට පත් ලකුණු ය. එහෙත් අර්චනා කපුර්ගේ මුහුණෙන් බියක සේයාවකුදු පළ නොවීය.

ඇය සාරි පොට උරහිසට දමාගෙන අසුනින් නැගිට්ටා පමණි. මහලු ලිපිකරුවා ඇයගේ මඟ අවුරා සිට ගත්තේ ය.

 “මැඩම් යන්න එපා මම එයාලගේ නායකයාව මෙතනට අඬ ගහගෙන එන්නම්”

ඔහුගේ කාරුණිකභාවයට විරුද්ධ විය නොහැකි තැන ඇය සුපුරුදු අසුනෙහි හිඳ ගත්තාය. ඇයගේ දෙනෙත් නතර වුයේ පොත් රාක්කය මත තිබු රාධා - ක්‍රිෂ්ණා අනුරුව මතය. දෙනෙත් අඩවන් ක්‍රිෂ්ණාගේ දිගු අතැඟිලි වස්දඬුව මතම රැඳී තිබු අතර රාධා මහත් ස්නේහයෙන් තම පෙම්වතාගේ උර මත හිස තබා ගෙන සිටියාය. නමුත් තනිකඩව මැදි වියද පසු කරමින් සිටි අර්චනාගේ ජිවිතය තුළ  “ක්‍රිෂ්ණා” කෙනෙකුට ඉඩක් නොවීය.

උද්ඝෝෂණ කණ්ඩායමේ නායකයා අර්චනාගේ කාමරයේ දොර විවර කර ගෙන ඇතුල් වුයේ ඇයගේ සිතිවිලි ධාරාව බිඳ දමමින්ය.

“මම ශංකර් මේ උද්ඝෝෂණය මෙහෙයවන්නේ අපේ පුරවැසි සංවිධානයෙන් ”

ඝනකම් රැවුලකින් වැසී තිබුණු ඔහුගේ මුහුණෙන් දිස්  වුයේ අපිළිවෙල පෙනුමකි. දහඩියෙන් මුළුමනින්ම තෙත්ව තිබු කමිසයෙහි බොත්තම් දෙකක් විවරව පැවතිණි. හරිහැටි නොපීරූ ඔහුගේ හිසකෙස් තැනින් තැන රිදී පැහැයට හැරී තිබුණි. නමුත් ඔහුගේ සෘජු නාසයෙන් තියුනු දෙනෙත් වලත් වුයේ කොහේ හෝ දැක හුරු පුරුදු බැල්මකි.

“වාඩිවෙන්න මහත්මයා, මොනවාද සංවිධානෙ ඉල්ලීම් ”

“අපි ඉල්ලන්නේ ඡන්ද අපේක්ෂකයින් කිසිම කෙනෙකුට කැමති නැතිනම් ඒක ලකුණු කරන්න ජන්ද පත්‍රිකාවේ ඉඩක් ලබා දෙන්න කියලා”

“අහා! ශංකර් මහත්මයා ඔයා මේ ඉල්ලන්නේ NOTA නැත්නම් None of the above පහසුකම නේද? ”

“අන්න හරි! එතකොට අපට පුළුවන් අපි ඡන්ද අපේක්ෂකයන්ට කොච්චර අකැමතියි ද කියලා පැහැදිලිව අඟවන්න”

“ඒත් ඒකෙන් පලක් තියෙනවද? ” අර්චනා පෙරළා ප්‍රශ්න කළාය.

“ඇයි නැත්තේ ! ඒකෙන් හැමෝටම වෙන්නේ යහපතක් ”

“මොකක්ද ඒකෙන් පුරවැසියෙකුට තියෙන ප්‍රයෝජනේ ”

“ඒක ඔබතුමියට මම සරල උදාහරණයකින් පැහැදිලි කරන්නම්. අපේ විශ්වවිද්‍යාලයේ අපි එක්ක ඉගෙන ගත්තා ලස්සන ගැහැණු ළමයෙක්. විශ්වවිද්‍යාලයේ තරුණ ශිෂ්‍යයින් කිහිප දෙනෙක්ම මේ කාලයේදී එයාට ආදරය ප්‍රකාශ කළා. ඒත් අර ගැහැණු ලමයාගේ පිළිතුරවුණේ “ඉහත කිසිවෙකුත් නොවේ” කියන එක. ඒ නිසා එම තරුණයින් තේරුම් ගත්තා ඔවුන් කාගෙවත් ගතිගුණ හා ස්වභාවයට ඒ ගැහැණු ළමයා කැමති නැහැ කියලා,  ජිවිතයේ කිසිදු බරපතලකමක් වටහ නොගෙන ජීවත් වුණු ඒ තරුණයින් දැන් තමන්ගේ ජීවිතය වෙනස් කරගෙන සාර්ථක වෙලා තියෙනවා ”

“දෙයියෝ සාක්කි? ශංකර් උමාකාන්ත්! මේ ඔයාම ද? ” අර්චනා සිං ගොළුව හිඳ අවසන විස්මයෙන් කටහඬ  අවදි කළාය.

“ඔව්, මම දැන් මහාචාර්ය ශංකර් උමාකාන්ත්, මේ සේරම NOTA  නිසා තමයි. ඒ නිසා මේ වතාවෙවත් මගේ යෝජනාව ගැන සළකා  බලන්න. රස්සාවෙදිත් පරස්තාවෙදිත් පසු තැවෙන්න වෙන තීරණ ගන්න එපා ”

                                                                    -    නිමි. -

                                                                       ධරණි උපේකා වීරසේකර